herkes çok iyi fotoğrafçı. ötesinde, herkes çok iyi. hem de her konuda. geri adım atınca düşmekten korkuyor insan galiba. çağımızın iki büyük korkusu; düşmek veya cep telefonsuz kalmak, sanırım.
yeniden ayağa kalkamamaktan değil, düşmekten korkar olduk. durduk yerde olmadık, gelin bakın nasıl olduk (güven sak stayla).
iki tekerin huyudur, yavaşken dengesizdir, hızlandıkça kararlı hale gelir. bisikletten çok düştüm mesela. yavaşken de düştüm; bir yerden atlarken, bir yere zıplarken, sabit durmaya çalışırken… hızlıyken de düştüm; sağdan bir taksi fırlayınca, bilyeler sıkışınca… yavaş düşüşlerde kendi hatamdı tamamen. hızlılarda benim hatam değildi tamamen. güvenle arabasında giderken üzerine konteyner düşen adama ne kadar kızabilirsin sonuçta?
düştükçe sağın solun yara bere. şimdi yazarken bile dizim kabuk bağlamaya çalışıyor. kirlenmek iyidir diyorlar, düşmek çok mu kötü? düşmek güzeldir. niye korkuyor o zaman bu kadar insan? cevabı basit. itiraf et.
en uzun cümleyi kurana plaket veriliyor. herkes şahane cümleler kuruyor, uzun uzun. oysa kısa konuşmaktı eskiden marifet sanki. öyle anlatmışlardı galiba, iyi dinlememişim demek zamanında. cümleler uzadıkça dinleyen azalıyor. çok normal. kısa kes.
fotoğraf iyidir. cep telefonuyla falan çekme, eleştiren çok. eleştiri iyidir aslında da, itip düşürmek için yapmamak gerek. cep telefonuyla fotograf çekiyorsun, uzun uzun eleştiriliyorsun, dinlemiyorsun. neden? korkuyor musun? neyden korkuyorsun? düşmekten? sanırım.
en güzel fotografı sen çektin, peki, anladık. siyah beyaz olsun, havan batsın.
çekiyorum.
korkiyorsan... 